Fluxus-kunstenaar, radiomaker, verhalenverteller, tijdschriftenmaker en ‘spiegeloog’ Willem de Ridder is op 29 december 2022 op 83-jarige leeftijd overleden, na een kort ziekbed.
Als kind was Willem de Ridder al een entertainer: in zijn geboorteplaats Den Bosch trad hij op als verteller en als ‘Rodini, ‘s lands jongste goochelaar’. In die stad bezocht hij ook de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving. Na de kunstacademie stopte hij met schilderen, verfrommelde een blad papier van zijn ezel en noemde de prop een ‘Papieren Konstellatie’ (PK). In deze trant maakte hij PK-theater, PK-muziek, PK-mode en PK-installaties. De Litouws-Amerikaanse kunstenaar George Maciunas, in de jaren zestig voorman van de experimentele Fluxus-beweging, benoemde De Ridder tot voorzitter van Fluxus (afdeling Noord-Europa). In deze hoedanigheid organiseerde hij concerten en festivals.

Flesje limonade
Willem de Ridder stond aan de wieg van tal van ontwikkelingen op het gebied van kunst, cultuur en recreatie. Hij was bijvoorbeeld nauw betrokken bij de oprichting van alternatieve jongerenclubs als Paradiso en de Melkweg in Amsterdam.
Hij werkte samen met een keur aan kunstenaars, van componisten als Louis Andriessen en Peter Schat tot de Koreaans-Amerikaanse videokunstenaar Nam June Paik. Met Wim T. Schippers was hij oprichter van de Association for Scientific Research in New Methods of Recreation (AFSRINMOR International). Een beroemd voorbeeld van hun samenwerking is de actie waarbij Schippers een flesje limonade in zee uitgiet.

Seksblad
De Ridder woonde lange tijd in Californië en in Toscane. Weer in Nederland was hij een pionier in het opzetten van 06-lijnen voor erotische avonturen. Ook realiseerde hij een hele reeks tijdschriften, zoals Suck, het eerste seksblad van Europa. Vaak waren deze bladen geheel of gedeeltelijk gevuld met bijdragen van de lezers.
Willem de Ridder, die ook bekendstond als ‘meesterverteller’, was aanhanger en verspreider van de ‘spiegelogie’, de filosofie dat de werkelijkheid wordt, zoals men haar zelf beschrijft.
Bron: diverse media
Naast SuperCleanDreamMachine lazen wij Hitweek en volgden de recalcitranten deRidder/Schippers jaren later in een seance achtige performance waarbij iedere aanwezige op een bed lag, vertelde Willem zijn verhalen waarbij visioenen niet uitbleven. Ook een spannend hoorspel met interactie op de radio, realtime, waarbij abstracte instructies je met de auto bij slot Loevestein bracht waar je nog eens honderden mede nachtbrakers tegenkwam. Hij was er al vroeg bij met zijn ‘alternatieve levensleer’. Daar heeft hij afstand genomen, met gezonder eten, geen chemicaliën, alles onbespoten en je haar wassen met zand. Rust Zacht!
Een prachtige voorlezer was Willem en ik koester zijn oergeestige én wijze uitspraak: ‘Het is nooit te laat voor een gelukkige jeugd’.
Ja, ik ken hem nog van zijn verhalen op de radio (vpro?). Ik weet niet meer waar die over gingen, maar die stem van hem maakte het allemaal heel unheimisch, zodat ik later niet meer wilde luisteren. Ik weet niet meer hoe oud ik was, leeftijd transistorradiootje denk ik. Ben nu 72…
Ik was als jochie ook gefascineerd door die stem. En zijn gekke verhalen. Hij kon het ook altijd heel mooi verkopen met spannende intro’s. Ik meen dat het de hoorspel academie heette. Ik zat ’s avonds met rode oortjes aan m’n FM ontvangertje gekluisterd. De liefde voor radio is daarna ook nooit meer overgegaan.