De solotentoonstelling ‘Iemand, Niemand en Honderdduizend’ met werk van Carmen Schabracq is geïnspireerd door het gelijknamige boek van de Italiaanse schrijver Luigi Pirandello en toont een selectie van haar zelfportretten. In het boek komt het hoofdpersonage er achter dat hij vele gezichten heeft door de ogen van de ander, dat hij nooit zichzelf kan zien zoals anderen hem zien en dat één iemand dus bestaat uit honderdduizend versies van zichzelf. De zelfportretten zijn ook verschillende versies van Carmen Schabracq, ze ziet het geschilderde portret als een vorm van masker, wat een terugkerend thema is binnen haar werk. Ze verhoudt zich met de zelfportretten tot de verschillende rollen die zij vervult en die samen haar identiteit vormen: een jonge vrouw, een maker, een moeder, maar ook die van vrouwelijk kunstenaar. Zo verwijst ze binnen haar zelfportretten naar mannelijke kunstenaars zoals Pablo Picasso, James Ensor en Vincent van Gogh, ze bevraagt de rol van de muze en neemt haar plek als kunstenaar in. Zij zag zichzelf stil in de spiegel, op een foto, schilderde haar gezichten als maskers die de toeschouwer aankijken en bevragen wie zij zelf zijn.