Disco Inferno is een spektakel van malende, verpulverende, producerende machines die met elkaar verbonden zijn door een spaghetti van buizen, slangen, kabels, tanks en pompen. Het enige nuttige doel van deze complexe installatie met een open einde is dat ze zichzelf in beweging houdt, terwijl de overtollige warmte van de gigantische dieselmotoren die alle machines en generatoren aandrijven, wordt hergebruikt om de warmte te leveren voor de uiteindelijke bestemming van het project: ‘een gelukkig einde van alles spa’. In een onderzoek dat beweegt tussen fascinatie, afkeer en drang naar meer, tast Van Lieshout de grenzen af ​​van macht, materiaal en hebzucht. Begeleid door het borrelen en bonzen van al deze machines: “Zolang we olie of afvalplastic hebben, kunnen we blijven dansen op de rand van de vulkaan: beter verbranden, dan vervagen. Burn baby burn”.