Janine van Zeeland (schilderijen) en Eppie Dam (gedichten)
De schilderijen en gedichten van deze expositie gaan over dieren, maar het is geen sprookjeswereld, en Janine en Eppie spiegelen de dingen niet mooier voor dan ze zijn. Het werk van Janine lijkt dan ook alleen op het eerste gezicht realistisch, want als haar werk één ding duidelijk maakt dan is het dat dieren in hun eigen wereld leven, die dan vervolgens wel met verrassende en spannende kleuren in een vlaag van expressionisme van het doek spat.
Eppie’s woorden volgen de beelden op de voet. Ook zijn gedichten gaan niets uit de weg; of het nu gaat om het moederschaap dat zich uitgemolken voelt, de rode haas die op een dode soortgenoot stuit, de kraai die vindt dat zijn slechte naam als onheilsbode nodig moet worden bijgesteld, of het lam dat zich afvraagt of het intussen niet geslacht is.
In het Friesch Dagblad verwoordde Eppie dat zo:
‘Er is altijd iets bij Janines werk dat wringt, tegenspreekt of vragen oproept. Je bent met haar dieren zomaar niet klaar, alsof het mensen zijn. En dat zijn ze natuurlijk: als je ziet hoe ze samenvallen met hun wereld, waar ze nooit meer zonder kunnen, maar net zo hard uit verlost willen worden.’