Na haar studies bij Gerhard Richter en Klaus Rinke was Marianne Pohl in de jaren ’70 en ’80 aanvankelijk vrij succesvol. Haar strikt conceptuele en tegelijkertijd zeer onafhankelijke en persoonlijke onderzoeken naar de perceptie van architecturale ruimtes werden getoond in solo- en groepstentoonstellingen in heel Duitsland. Begin jaren 1990 werd deze publieke aandacht door een interesse in kunstgeschiedenis. Aan het begin stonden tentoonstellings- en onderzoeksprojecten over de esthetische praktijk van vrouwelijke kunstenaars, later kwamen artistieke en kunsthistorische aspecten in het middelpunt van de belangstelling te staan. Toen werd in 2015 een werk van Marianne Pohl getoond in de tentoonstelling Ruhe vor dem Sturm. Postminimalistische Kunst aus dem Rheinland in Museum Morsbroich in Leverkusen, schreef recensente Helga Meister in het tijdschrift Kunstforum International: “De kunstenaars verheugen zich over de herontdekking van hun beginperiode. Ze gaven tips en kruisverwijzingen, zodat collega’s als Rinke-studente Marianne Pohl, die allang ontdekt hadden moeten zijn aan de muren in het museum kwamen te hangen: haar vouwen op perkament met een delicaat gekleurde huid van pasta en pigment uit de nalatenschap in Moyland.”