Voor Poorter is kunst louter esthetische kunst zinloos. Haar werk gaat vooral over het lijden van mens en dier. Naast mensen fascineren dieren haar intens omdat deze in haar ogen onschuldig zijn. Poorter geeft haar interpretatie van de onschuld en het lijden. Ze heeft een grote werkdrang en hoge productie. Toch is voor haar lang niet alles goed. Ze heeft dit werkproces echter nodig omdat het ervoor zorgt dat de intensiteit en gevoeligheid in haar werken groter en groter wordt.

Helmie Brugman maakt mallen en giet vervolgens diverse kopieën. Voordat de zachte en nog flexibele gietslip volledig is opgedroogd tot een vaste vorm, buigt of laat ze de afgietsels vallen of drukt ze in elkaar. Brugman verricht deze handelingen niet uit agressie, maar om te illustreren hoe mensen, maar ook beelden, onderhevig zijn aan krachten van buitenaf en hoe deze krachten een leven kunnen tekenen. Zo krijgt de feitelijke vervorming van het materiaal een diepere betekenis. Naast afgietsels in klei maakt zij ook kopieën in was, brons, gips of latex. Het centrale concept van Brugmans werk is haar formule voor het menselijk bestaan: liefhebben + lijden = leven.

Beeld: Marty Poowrter – Vigilant lines of a poet