Hoe kunnen wij als kunstinstellingen ons vocabulaire zo uitbreiden dat we intersectionele aard van identiteiten
omarmen? Hoe kunnen we onze sociale en financiële verantwoordelijkheden, hiërarchische structuren en manieren van reageren op sociopolitieke urgenties herzien? Sarah Naqvi’s installatie Testimonies of othering and their impossibly possible futures is een doorlopende verzameling van uitwisselingen die plaatsvonden binnen ‘witte instituties’. Het petitie-achtige werk is gebaseerd op interviews en gesprekken met kunstenaars van kleur. Met
de installatie nodigt Naqvi uit tot het archiveren van ervaringen en kritiek, in plaats van deze te verliezen
binnen, zoals hen het noemt, de ‘witte muren van bureaucratie’. In hun werk houdt Sarah Naqvi zich bezig met narratieven rond polarisatie, waarbij hen kunst centraal stelt als activistisch instrument.