Iedereen heeft onherroepelijk pijn in diens leven. Dat is het afgelopen jaar pijnlijk duidelijk geworden. Pijn is zowel hyperpersoonlijk als universeel; iedereen heeft het op een zeker moment, en toch weet alleen JIJ hoeveel pijn je voelt. Praten over lijden doen we liever niet, en we weten vaak ook niet goed hoe we iemand met pijn kunnen troosten. In het voorjaar van 2020 had Suffering Matters plaats moeten vinden – en vervolgens in het voorjaar van 2021. Terwijl pijn meer en meer een gespreksonderwerp werd, haalde de actualiteit ons in: Suffering Matters moest worden uitgesteld. Nu kan het festival toch doorgang vinden, zij het deels in een andere vorm. Tentoonstelling De basis van het festival is een tentoonstelling in de Stevenskerk, die bestaat uit vier monumentale kunstinstallaties. Martijn Schinkel presenteert het audiovisuele werk Shouted Self op het koor van de kerk, waarin hij ingaat op mentale pijn: het lijden van het ego. De installatie van kolossale, duistere nachtfoto’s van Rob Sweere laat je rauwe pijn bijna fysiek voelen. In de grafkelder legt Keiko Sato parallellen tussen het lijden in Hiroshima en Nijmegen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en in het werk Light is Still On reflecteert ze op de pijn van Fukushima, tien jaar na de ramp in de kerncentrale. Aan de kunst is het de taak om ons perspectief op pijn te veranderen, er een gesprek over te openen of ons lijden te verzachten. Beeld: Persbericht