De tentoonstelling Táctica Sintáctica gaat tegen de regels van het museum in om het lichaam de ruimte te geven. De kunstwerken staan verspreid over de ruimtes, sommige gedeeltelijk verborgen, andere kunnen alleen worden bekeken als bezoekers bereid zijn te hurken, te klimmen of te knielen. Voor deze tentoonstelling transformeert Diego Bianchi samen met dichter en curator Mariano Mayer een selectie kunstwerken uit de Museo CA2M Collection en de ARCO Foundation Collection (Spanje). De selectie bevat werken van David Hockney, Julia Spínola, Bruce Talamon, Dan Flavin, Dora García, Jimmie Durham, Günther Förg, Joachim Koester en vele anderen. Bianchi’s eigen kunst wordt in situ gemaakt met objecten gevonden in Maastricht. Met dit werk toegevoegd ontstaat een een nieuwe strategie (táctica) van het loslaten (sintáctica). Door de werken in de collectie in een nieuw kader te zetten ontregelen ze ook de identiteit en sensualiteit van de lichamen eromheen. Táctica Sintáctica zet zo aan tot beweging en spel en genereert oneindig veel nieuwe perspectieven. De radicale vraag is: Wat voor beweging en identiteiten liggen verborgen en worden weerspiegeld in kunsttentoonstellingen? En wat wil het lichaam zelf?
Táctica Sintáctica begon in 2022 als onderdeel van de serie Dubbing the Voice van het Centro de Arte Dos de Mayo in Madrid. In de serie worden kunstenaars uitgenodigd om een nieuw perspectief op de collectie te geven. Kunstenaars creëeren verstoringen, onvoorziene interpretaties en nieuwe manieren van spreken. Hierdoor worden de collecties als het ware opengemaakt worden voor een nieuw discours. Het opnieuw invullen en inrichten van deze tentoonstelling in Marres markeert de tweede fase van dit discours. Hier biedt de ingreep immers geen perspectief op een verankerde verzameling, maar toont het een groepstentoonstelling die los van institutionele banden functioneert.
DB en MM: “Het begon allemaal als een spel. We wilden een compleet landschap van werken in een museum opbouwen. Een landschap bestaande uit heterodoxe elementen, hoog op elkaar gestapeld, die dienen als kritiek op de klinische en neutrale manier waarop kunstwerken worden tentoongesteld. We wilden de tijd nemen om ons voor te stellen dat werken weer dingen van de wereld waren. Daarbij begonnen we ze te zien als circulerende deeltjes, blootgesteld aan licht of gevaar. Door de gevoelige band die we met objecten herstellen, kunnen we onze tastbaarheid en herinnering herontdekken. Om te voorkomen dat onze tactiele emoties een waas worden die de werken overspoelen, moesten we materialen gebruiken die onafgewerkt, zacht, warm, koud, hard, ruw waren. De materialen strelen, masseren, verlengen; andere vormen vinden in de herhaling, in het aanraken en voelen, in de gebaren. Sculpturale objecten belichamen een moment in de tijd; ze leren ons denken met onze handen. Met onze ogen ontdekken we de afstand die bestaat tussen ons lichaam en wat we willen aanraken. Ze hebben niets te maken met ons visuele genot; ze meten alleen hoe ver of dichtbij datgene is wat we willen aanraken.”
Táctica Sintáctica is de tweede in een reeks re-makes die Marres in 2020 begon met de tentoonstelling Codex Subpartum, waarin drie kunstenaars muziekstukken componeerden op basis van de collectie van het Sztuki Museum in Lodz, Polen.
Beeld: Táctica Sintáctica
