Rekken gevuld met gipsen handen, voeten en hoofden met hier en daar een bekend gezicht. Planken met stukken van gebouwen, dieren, bloemen en bladeren, ook allemaal van gips. De gipsen voorwerpen zijn geen originele kunstwerken, maar kopieën van bijvoorbeeld beelden uit de Griekse oudheid, van ornamenten uit Nederlandse gotische kerken of van werkstukken van 20e -eeuwse academiestudenten.

De stukken werden door de docenten uitgekozen omdat ze ‘mooi’ of belangrijk gevonden werden om zo de leerlingen te onderwijzen in de ‘perfecte’ proporties. Door de beelden na te tekenen met houtskool op papier zouden de studenten opsteken hoe ‘goede kunst’ er uit moest zien.

Het kunstonderwijs ziet er nu anders uit, gipsen beelden worden vrijwel niet meer nagetekend. Een uitzondering zijn de lessen anatomie van mens en dier die worden gegeven aan de Master Scientific Illustration van Maastricht Institute of Arts.

Als enige in het land is de verzameling bewaard gebleven, wat het nu uniek maakt. Veel beelden hebben een vaste plek in het academiegebouw en zijn onderdeel van de identiteit van het instituut geworden.