‘Mij niet gezien’ is een persoonlijk beeldverhaal over je niet gezien en gehoord voelen in de gezondheidszorg.

Lieke Winters werkt als verpleegkundige, tot ze in 2015 een zeldzame spierziekte krijgt en van zorgverlener patiënt wordt. Ze voelt de kracht in haar armen en benen afnemen, maar artsen kunnen niets vinden. Er volgt een lang en schrikbarend proces van diagnostiek: ze voelt zich niet gehoord of gezien. Boos wordt Winters, gefrustreerd ook, ze voelt zich wanhopig en machteloos. Wat helpt: het maken van foto’s. Met associatieve beelden – waarbij zijzelf en de natuur centraal staan – probeert ze vorm te geven aan haar gevoelens.

De gezondheidszorg in Nederland dreigt steeds meer ontmenselijkt te raken. “Jaren ben ik van het kastje naar de muur gestuurd met mijn lichamelijke klachten, met als resultaat dat ik uitgesloten ben geweest van goede zorg.”

 “Fotografie is mijn levensanker en stem geworden, als beeldend middel. Omdat mijn woorden geen impact hebben gehad. Mijn verhaal staat niet op zichzelf. Met dit project wil ik ook anderen een stem gaan geven.”

Beeld: Lieke Winters