Jean Rustin (1928–2013) was een Franse kunstenaar wiens oeuvre een opmerkelijke transformatie doormaakte. Aanvankelijk werkte hij in de jaren vijftig en zestig binnen de traditie van de abstracte kunst, in de geest van het modernisme dat destijds overheerste. Zijn vroege schilderijen, opgebouwd uit vlakken, lijnen en texturen, toonden een fascinatie voor vorm en materie, met een bijna spirituele zoektocht naar de essentie van beeld en kleur. Deze periode bracht hem erkenning binnen de internationale avant-garde, met tentoonstellingen in heel Europa.

Toch koos Rustin in de jaren zeventig voor een radicale breuk: hij liet de abstractie volledig achter zich en wendde zich tot een rauwe, confronterende figuratie. Deze overgang werd aanvankelijk met onbegrip ontvangen in de kunstwereld, waar abstractie nog steeds als een hogere vorm van expressie werd beschouwd. Maar voor Rustin was deze stap geen stilistische keuze, maar een existentiële noodzaak. Hij begon menselijke figuren te schilderen in verstilde, vaak claustrofobische interieurs — naakte, kwetsbare lichamen die verwarring, eenzaamheid en vervreemding uitstralen.

Beeld: Jean Rustin, Museum De Reede