Tien jaar lang verzamelde Christian Marclay filmfragmenten waarin deuren openen of sluiten. In de video-installatie Doors (2022) monteert hij ze zo dat acteurs via een schijnbaar oneindige hoeveelheid deuren van de ene ruimte naar de andere blijven lopen. De overgang van de fragmenten is steeds precies op het moment dat iemand door een deur loopt. Dankzij de virtuoze montage ontstaat er een bijna labyrintische zwerftocht van de ene deur naar de andere.