Donkere materie doordringt ons universum—astronomisch, biologisch en, zoals de groepstentoonstelling Manifestation #53 I Must Still Grow in the Dark laat zien, ook artistiek. Waar tentoonstellingen van oudsher het licht hebben verheerlijkt en opgevoerd als voorwaarde voor visuele ervaring en esthetisch genot, verlegt deze tentoonstelling de aandacht naar de duisternis. Zij wordt hier niet gepresenteerd als afwezigheid, maar als voelbare aanwezigheid: een scheppende kracht, een verbindend weefsel dat een constellatie van hedendaagse kunstwerken in uiteenlopende media samenbrengt.

Via installaties, video’s, foto’s en prenten, samengesteld uit wat beschouwd kan worden als donkere materie—zwarte inkt, donkere aarde en onverlichte ruimtes—wordt duidelijk dat er een vitale kracht door de duisternis stroomt die aanzet tot handelen. Ze verstoort lichtminnende regimes, vervaagt de grenzen tussen lichaam en ruimte, beschermt kennis tegen buitenstaanders en voedt de verbeelding.

De donkere materie die de werken in deze tentoonstelling bezielt, beweegt misschien geen sterrenstelsels, zoals haar astronomische tegenhanger doet, en slaat geen CO₂ op, zoals haar biologische evenknie, maar zij pulseert met een eigen radicale vitaliteit op zichzelf. Door haar acties en interacties brengt artistieke donkere materie de anti-donkere en anti-Zwarte fundamenten van de moderniteit aan het wankelen. Ze stelt de hardnekkige associatie van duisternis met kwaad, wreedheid en onwetendheid ter discussie.

Een van de uitgangspunten van I Must Still Grow in the Dark is dat de verheerlijking van licht binnen de moderniteit, die culmineerde in de Verlichting, gepaard ging met een diepe afkeer van duisternis. Een afkeer die niet los te zien is van een felle vijandigheid tegenover raciale Zwartheid.