Tussen kijken en zien zit een mentale beweging. Want je kunt kijken zonder te zien. Kijken is een al dan niet bewuste handeling, maar zien is een ervaring, een gebeurtenis. Wat er wordt waargenomen, wordt ook begrepen. We kijken dus, maar we zien ook.

Als we nu eens kijken naar hoe een kunstwerk werkt, dan zouden we zien dat de werking ervan uiteen valt naar de kunstenaar en naar de beschouwer. Beiden bekijken het kunstwerk en beiden zien wat het betekent. Maar alleen de kunstenaar neemt de bijzondere verantwoordelijkheid op zich voor welke vorm en structuur het beschouwde kunstwerk krijgt. Hierbij speelt vooral de vraag mee waarmee de maker aan het werk begon. Het ‘waarom’ ervan. De maker kijkt, ziet én grijpt in. Net zolang totdat het werk in voldoende mate beantwoordt aan de vragen die het motiveerden.

Het woord ‘mate’ geeft aan dat er een gradueel verschil bestaat in de maat waarin een werk beantwoordt aan waarom het werd gedaan. Juist daarom is een kunstwerk eigenlijk nooit ‘af’. In de tentoonstelling ‘Look & See’ in R.S.O.L. Deventer, staat dit ‘onaffe’ van ieder kunstwerk centraal. Steeds opnieuw wordt het werk hernomen, want er zijn altijd weer deelvragen die beter, of anders beantwoordt moeten worden.

Marijn van Kreij doet dat door bestaande kunstwerken keer op keer te hernemen. Hij doet dit met een losheid die verraadt hoezeer zijn onderzoek een lopend proces is. Er komt geen definitief antwoord, de vraag moet steeds opnieuw worden gesteld. Omdat er méér meespeelt dan wat er al gezegd is. Bernice Nauta personifieert het kunstwerk als de ‘ander’. Zo praat zij met het werk dat ze doet. In alle stappen van het ontstaan van het werk leest ze steeds weer terug wat het werk tot haar zegt. Ook haar kunstenaarschap personifieert Nauta als een andere ‘ik’: want zo kan ze het bevragen en antwoorden vinden op de vraag wat het kunstenaarschap eigenlijk is en waarom zij een kunstenaar is.

Kom dus kijken in R.S.O.L.! En vertel wat je er ziet.