Lang ge­leden, toen de dieren nog spraken…

..vulde een ge­zel­schap vreemde en ge­heim­zin­nige we­zens het fort. Kik­kers dan­sten op thee­potten, fi­guren kropen ge­tooid met gewei rond aan een touw, en an­tro­po­morfe ge­stalten zwierven door de gangen op zoek naar be­te­kenis en kat­ten­kwaad.

Al mil­lennia pro­beren we ons­zelf, de ander en het an­dere te duiden via ver­halen. We stellen ons verre oorden met an­dere le­vens­vormen voor en my­thi­sche we­zens als be­drie­gers, ver­tel­lers en god­heden. Via le­genden, my­thes, sagen en fa­bels vol me­ta­foren en voor­te­kenen bieden we een ven­ster op de staat van de mens­heid. En we breiden ons ge­za­men­lijke ge­heugen en voor­stel­lings­ver­mogen uit met te­ke­ningen, schil­de­rijen en an­dere vi­suele ver­ta­lingen.

De ten­toon­stel­ling Toen de dieren nog spraken gaat in op de won­der­lijke we­reld van ver­tel­lingen als bron van in­spi­ratie voor he­den­daagse kun­ste­naars. Met ver­wij­zingen naar al­le­go­ri­sche en ani­mis­ti­sche ver­halen worden we uit­ge­no­digd op de grens van ge­schie­denis, fictie en mo­ge­lijk voor­land, om onze re­latie met meer-dan-men­se­lijk leven en mythe te her­ont­dekken.

Beeld: Warre Mulder

Mede mogelijk gemaakt door de gemeente Haarlemmermeer en het Mondriaan Fonds