Het archief bevat onder andere maquettes, ontwerptekeningen, dia’s, foto’s, geluidsbanden, reisfilms, projectdocumentatie, correspondentie en teksten. Onder de gedocumenteerde projecten bevinden zich iconische werken als de speelplaatsen aan de Zeedijk (Amsterdam, 1955), het Burgerweeshuis (Amsterdam, 1955-60), het Paviljoen Sonsbeek (Arnhem, 1965), de Pastoor van Arskerk (Den Haag, 1964–69) en het Hubertushuis (Amsterdam, 1973-80).

Grondleggers van het Nederlands structuralisme
Aldo en Hannie van Eyck worden gezien als grondleggers van het Nederlands structuralisme – een stroming die zich afzette tegen het functionalisme en de menselijke maat en ontmoeting centraal stelde. Hoewel ze zelf liever spraken over architectuur als een ‘configuratieve discipline’, vormden hun ontwerpen een alternatief voor het kille modernisme dat in het Westen dominant was.

Het archief documenteert niet alleen het oeuvre van de Van Eycks, maar sluit inhoudelijk ook aan bij eerdere verwervingen van het Nieuwe Instituut, zoals de archieven van Joop van Stigt, Theo Bosch, Piet Blom, Hans Tupker en Herman Hertzberger – allen verwant aan het structuralistische gedachtegoed.

Erkenning voor Hannie van Eyck
Bijzonder aan deze verwerving is de expliciete erkenning van Hannie van Eycks rol. Vanaf 1983 was zij officieel partner in het bureau, maar al daarvoor was ze intensief betrokken bij talrijke projecten. Na het overlijden van Aldo in 1999 zette zij het werk voort en ontwierp onder andere de Nederlandse bijdrage aan de architectuurbiënnale van São Paulo (2000) en het Hunebedcentrum in Borger (2005). Ook deze latere projecten maken deel uit van het archief.

Bron: persbericht Nieuwe Instituut