Een vrouw ligt in een net blauw pak met lakschoenen aan op straat, haar hoofd tegen een stoeprand. Verdwaasd kijkt ze de camera in, tussen haar tanden prijkt een spleetje en in haar hand houdt ze een sigaret. Het beeld kenmerkt de zowel esthetische als ontregelende fotografiestijl van Anuschka Blommers en Niels Schumm (beiden 1969). Ze ontmoetten elkaar aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en werken sinds 1997 samen. Waar Schumm zich aanvankelijk richtte op stillevens en Blommers op portretten, groeide hun samenwerking al snel uit tot een gedeelde praktijk. Een van hun eerste opdrachten is meteen voor Viktor & Rolf, dat naam maakt met eigenzinnige, creatieve en theatrale creaties. In de decennia daarna werken ze voor modemerken als Gucci, Balenciaga en Hermès, en voor avant-gardistische tijdschriften als Self Service, The Gentlewoman en RE Magazine. Het duo werkt bijna altijd in opdracht, maar slaagt erin om ook binnen de commerciële kaders de grenzen op te zoeken. En dat zorgt voor spannende, experimentele en lichtelijk absurdistische beelden. Hiermee maakten ze de weg vrij voor anderen om ook meer te experimenteren binnen modefotografie.

Dweil en strijkplank
Die humor en scherpzinnigheid zijn volop aanwezig in ‘Mid-air’. Niet voor niets verwijst de titel van de tentoonstelling naar de momenten waarop mensen of objecten in de foto’s van Blommers & Schumm even lijken te ‘zweven’, maar toch perfect in balans zijn. Daar is de foto van een glas dat balanceert op de rand van een tafel een goed voorbeeld van. Voor het magazine Middle Plane legden Blommers & Schumm David Hockney vast. Geen conventioneel portret, maar een soort collage van alledaagse objecten: een dweil als haar, potloden als neus, en een mode-item van Bottega Veneta als hoofddeksel. In een andere zaal hangt een foto van een vrouw die ligt op een strijkplank, gemaakt voor Buffalo Magazine. Op het eerste gezicht oogt het niet bijzonder, totdat je beter kijkt. Wanneer de foto een kwartslag wordt gedraaid, blijkt het model rechtop op een blok te staan. Een van de vele voorbeelden in de tentoonstelling waarin Blommers & Schumm spelen met perspectief. En die ook zes jaar na dato nog je aandacht vasthouden en je achterlaten in lichte verwarring en verwondering.

Anti-glamour
In de serie Class of 1998 (1998) voor Self Service kijken jonge Britse meiden met aangezette ogen, blosjes rouge en lippenstift rechtstreeks de camera in. Niemand lacht, sommigen ogen verlegen. Het lijken wel poppen. Een tegenhanger van de glossy modereportages met superzelfverzekerde modellen.

Blommers & Schumm ontdoen de modefotografie van haar gebruikelijke glamour. Dat is de rode draad door hun oeuvre. Net zo graag werken ze met familie en vrienden als met professionele modellen. Niet de dure kleding staat centraal, maar het portret als geheel – het dynamische van iemands pose of gezichtsuitdrukking. Altijd met een verrassende invalshoek.

De wand met polaroids waarop het duo zichzelf als testmodellen gebruikt is daarop een goede toevoeging. Ook hier geen perfectie. Het duo wringt zich daarvoor in grappige posities. Voor hun zelfportretten worden hun neuzen met een plakbandje vervormd tot varkensneuzen.

Kijken, kijken, kijken
De zaalteksten zijn schaars; de focus ligt op het kijken. In de tweede zaal hangen drie schermen met campagnebeelden. Jammer is het hoge tempo waarop ze worden afgespeeld, waardoor de beelden niet blijven hangen.

‘Mid-air’ is op zijn best wanneer de werken spelen met ons perspectief, vaak met een vleugje humor. Een IKEA-lamp die op twee benen met een slipje lijkt, of een opengeslagen boek, met pagina’s die eruitzien als twee borsten. De foto’s in ‘Mid-air’ zorgen regelmatig voor een glimlach. Het duo daagt je uit om vooral goed te blijven kijken.