Een vage herkenning, die vervolgens wegvalt in vormen en kleuren: de schilderijen van André Dieteren (Schinnen, 1943) in Het Nieuwe Domein bevinden zich op de rand van figuratief en abstract. Neem bijvoorbeeld het schilderij Rafelige Venus (2016). Met behulp van de titel zou je in de vormentaal een soort vrouwfiguur kunnen onderscheiden die de Romeinse godin van de liefde voorstelt. Tegelijkertijd is het een wel heel rafelige Venus, omdat ze slechts bestaat uit helderblauwe vlakken die contrasteren met de lichte achtergrond. Dit spel met abstractie en herkenning is kenmerkend voor de schilderijen van Dieteren, die sterk geïnspireerd werd door het licht en kleurgebruik van Italiaanse fresco’s en schilderijen uit de late gotiek en vroege renaissance.
Deze kleine tentoonstelling bestaat uit werken uit de laatste twee decennia waarin de abstracte beeldtaal steeds terugkomt, maar het enige oudere getoonde schilderij, Venus, (1970) laat een andere stijl zien. In dit werk zie je duidelijk een skelet, een hand en gezicht van Venus, hoewel ze verder ook onherkenbaar afgebeeld wordt. Hoewel Venus in 1970 dus al rafelig was, zie je hoe de kunstenaar in de periode daarna steeds meer de weg naar een eenvoudige, niet herkenbare vormentaal is ingeslagen.